مدح و مناجات با امام رضا علیه‌السلام
دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد مِهرت آئیـنه به رخســار نبندد چه کند دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش چشم، بر چشم گــرفتــار نبندد چه کند کیست شایستۀ مدح قدِ سَــروِ تو رضا دل دخیــلِ قــدم یــار نـبـنـدد چــه کـند سائلت وقت عبــور تو ز بــازارِ نظـر راه، با چشــم خــریــدار نبـندد چه کند تو رضایی و خدا روحِ رضامـنـدیِ تو می سِزَد سجده به اسماء خــداوندیِ تو ای همه عــالـم امکـان شده سرگردانت وی ســرِ خـوان ولای تو همه مهمانت همه افلاک به زیر قَــدَمت ریگِ رَهَند همۀ کون و مکان ریـزه خـور دستانت پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد دیده چون باز کنی روز شود حیـرانت سایه بر سر فِکَن ای زادۀ زهرا و علی دودمــان تو نظر دوختــه بر چـشمانت پارۀ جان پــدر! کــوثــر ثـانیِ رسول! مــادرت مَــحــوِ ز بر داشتـنِ قــرآنـت چون به توحید گشودی لب شیرینت را «مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت» انــبــیــا کــارگــزار ره نــورانــیِ تــو پــاسبانان مــقــرّب هــمگــی دربــانت تو رضایی و خـدا روحِ رضامنـدیِ تو می سِزَد سجده به اسمـاء خـداوندیِ تو |